O imkansızlıklar içinde neler yapmışız meğer!.. Bir yaş büyüğün 'abi', 10 yaş büyüğün 'baba' olduğu günlerde... Eskinin sevgi ve saygısını, dayanışma ve paylaşma duygusunu özlemişiz!.. Hey gidi günler hey!..
Dün de bir meslektaşı toprağa verdik...
Zuhal Üçler'i eskiler iyi tanır. Eşi Orhan abi ile birlikte Hürsöz gazetesini çıkarırdı. Zuhal abla, o kurşun kokularının ve her tarafa bulaşan simsiyah matbaa boyalarının arasında adeta bir orkide gibiydi...
Hem rahmetli Orhan abi, hem de Zuhal abla, kişilikleriyle bizim mesleğin saygın
isimlerindendi...
Cenazesini, Kemal Vehbi Gül'ün belediye başkanlığı döneminde basın mensupları için yapılan sitedeki evinden aldık, Beyazıt Camii'ne getirdik...
Cami avlusunda, 8 gazeteciydik. Bir araya gelince, eskileri yad ettik, anıları tazeledik...
O imkansızlıklar içinde neler yapmışız meğer!..
Bir yaş büyüğün "abi", 10 yaş büyüğün "baba" olduğu günlerde...
Eskinin sevgi ve saygısını, dayanışma ve paylaşma duygusunu özlemişiz!..
Hey gidi günler hey!..
O imkansızlıklar içinde kalleşlik olmadan adam gibi yarıştığımız günler!..
Haber atlatma sevinçlerini bile rakip olduğun meslektaşınla paylaşma duygusu hangi meslekte var?..
Bir başka gün de seni atlatan arkadaşınla içtenlikle o duyguyu paylaşmak...
Bugünleri görünce, o günleri aramak, yaşlılıktan değil, çaresizlikten....
Meslek değerleri birer birer kayboluyor...
Yalan, riya, iftira, sahtekarlık ve kumpas dizboyu...
Biliyorum, sadece bizim meslekte değil bu erezyon!..
Toplumsal bir çöküş var...
Dün, Zuhal ablanın cenazesinde, 8 gazeteci değil, daha çok olmalıydık!..
Buna da şükür!..
Vefanın bir "sirke" markası olmadığını bilen 8 kişiydik, tükenmemiştik...
Mekanın cennet olsun; sevgili Zuhal abla...
